«ՈՒ մենակ է մնացել հայրենի տան ավերակների մեջ»

...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
Քաղաք ավերակ էր, միայն բերդ կանգուն էր:
Քուրդ մը կար, ութսունն անց էր, հորս հիշեց, ճանչցավ:
Ան էր, որ ինձի մեր տան տեղ ցուցուց:
Տուն ավերակ էր, բայց օջախ կար...
Տխրեց, լռեց ու հանկարծ երգեց.
-Ճամփորդ ախպա՛ր, մեր տուն արի,
Աս ալ հայու օջախ է...
Այդ երկու տողը երգեց ու ավելացրեց.
-Մեծ մայրս՝ Լուսնթագ Կարողլանյան կերգեր, անորմե սորված եմ: Հիմա որ օջախ ըսի, այդ երգ հիշեցի: Հավանաբար այդ օջախի քով մեծ մայրս այդպես երգած է... Հա, գտա մեր տուն, մեր օջախ: Հետո մարդիկ կային, քուրդեր, թուրքեր, ըսի՝ դուք գացեք, կուզեմ մինակ մնալ...
ՈՒ մենակ է մնացել հայրենի տան ավերակների մեջ: Ինչքա՞ն է մնացել, ի՞նչ է խորհել, ի՞նչ է զգացել...
Ի՞նչ իմանաս...

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ («Բարի հսկան» գրքից)
Սիլվա Յուզբաշյանի ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ